در دنیای برنامه نویسی انواع داده از مسائل پایه ای و بسیار مهم است و تقریبا تمام زبان‌های برنامه نویسی به نوعی از data type استفاده می‌کنند. متغیرها می‌توانند انواع مختلفی از داده را ذخیره کنند و این انواع مختلف می‌توانند کارهای مختلفی انجام دهند. زبان پایتون نیز از دیگر زبان‌های برنامه نویسی جدا نیست و به صورت پیش فرض از نوع داده‌های زیر پشتیبانی می‌کند:

انواع متنی: تنها یک نوع str (یعنی رشته)
انواع عددی: int (عدد صحیح) و float (عدد اعشاری) و complex (بعدا در مورد آن صحبت می‌کنیم)
انواع توالی: list و tuple و range
انواع mapping: تنها یک نوع dict
انواع دسته: set و frozenset
انواع Boolean: تنها مقدار bool
انواع باینری (دودویی): bytes و bytearray و memoryview

اگر این موارد برایتان جدید است نگران نباشید. در قسمت‌های بعدی به طور مفصل در مورد آن ها صحبت خواهیم کرد.

برای پیدا کردن نوع داده‌ی یک متغیر می‌توانیم از تابع ()type استفاده کنیم:

x = 5
print(type(x))

مقدار خروجی بدین شکل خواهد بود:

class 'int'

در زبان پایتون هنگامی که به متغیری مقدار بدهید، data type آن به صورت خودکار تنظیم می شود. به طور مثال:

x = "Hello World"

#display x:
print(x)
#display the data type of x:
print(type(x))

خروجی این کد عبارت <'class 'str> خواهد بود.

مثال دیگر:

x = 20

#display x:
print(x)
#display the data type of x:
print(type(x))

خروجی این کد نیز <'class 'int> خواهد بود.

ما می‌توانیم این کار را با تمامی انواع داده انجام دهیم:

x = 20.5
x = 1j
x = ["apple", "banana", "cherry"]
x = ("apple", "banana", "cherry")
x = range(6)
x = {"name" : "John", "age" : 36}
x = {"apple", "banana", "cherry"}
x = frozenset({"apple", "banana", "cherry"})
x = True
x = b"Hello"
x = bytearray(5)
x = memoryview(bytes(5))

با این حال اگر نیاز به تعیین نوع داده به صورت دستی داشته باشید، زبان پایتون توابعی با نام data type‌ها را برای شما آماده کرده است. به طور مثال:

x = str("Hello World")
x = int(20)
x = float(20.5)
x = complex(1j)
x = list(("apple", "banana", "cherry"))
x = tuple(("apple", "banana", "cherry"))
x = range(6)
x = dict(name="John", age=36)
x = set(("apple", "banana", "cherry"))
x = frozenset(("apple", "banana", "cherry"))
x = bool(5)
x = bytes(5)
x = bytearray(5)
x = memoryview(bytes(5))

اگر روی هر کدام از مثال‌های بالا از تابع ((print(type(x استفاده کنیم حتما نتیجه همان نوع داده‌ای خواهد بود برایش تعیین کرده ایم.

اعداد در پایتون

در زبان پایتون سه نوع عدد وجود داریم:

int
float
complex

با int شروع می‌کنیم؛ int مخفف integer و به معنای عدد صحیح است، یعنی عدد مثبت یا منفی و بدون اعشار تا بی‌نهایت. چند مثال را در کد زیر می‌بینید:

x = 1
y = 35656222554887711
z = -3255522
print(type(x))
print(type(y))
print(type(z))

خروجی این کد به صورت زیر خواهد بود:

class 'int'
class 'int'
class 'int'

نوع دوم اعداد float است که با نام floating point number هم شناخته می‌شوند و در فارسی معادل اعداد اعشاری هستند؛ بنابراین اعداد منفی یا مثبت با اعشار و تا بی‌نهایت. چند مثال را در کد زیر مشاهده می‌کنید:

x = 1.10
y = 1.0
z = -35.59
print(type(x))
print(type(y))
print(type(z))

خروجی این کد به شکل زیر خواهد بود:

class 'float'
class 'float'
class 'float'

نکته: اعداد float می‌توانند نماد e را نیز قبول کنند (به معنای «به توان ۱۰»):

x = 35e3
y = 12E4
z = -87.7e100
print(type(x))
print(type(y))
print(type(z))

خروجی این کد ها به شکل زیر است:

class 'float'
class 'float'
class 'float'

نوع سوم اعداد complex می‌باشد. complex در لغت به معنی «پیچیده» یا «چند وجهی» است. به این نوع اعداد در ریاضیات «عدد مختلط» یا «عدد هم‌تافت» گفته می‌شود. چنانچه با این مبحث آشنایی ندارید می توانید به صفحه ی ویکی پدیای آن مراجعه کنید اما به زبان ساده:

“عدد مختلط یا عدد هم‌تافت عددی به شکل a + bi است که a و b اعداد حقیقی‌اند و i یکهٔ موهومی با خصوصیت i2 = -1 است. عدد a قسمت حقیقی و عدد b قسمت موهومی نامیده و نوشته می‌شود. اعداد حقیقی را می‌توان به عنوان اعداد مختلط با قسمت موهومی صفر در نظر گرفت، یعنی عدد حقیقی a معادل است با عدد مختلط a+0i.” منبع: ویکی پدیا

در زبان پایتون حرف j به عنوان قسمت فرضی عدد در نظر گرفته می‌شود. چند مثال را مشاهده کنید:

x = 3+5j
y = 5j
z = -5j
print(type(x))
print(type(y))
print(type(z))

خروجی:

class 'complex'
class 'complex'
class 'complex'

تبدیل نوع (type conversion)

شما می‌توانید اعداد را با استفاده از توابع ()int و ()float و ()complex به نوع داده‌ی مورد نظر خود تبدیل کنید:

#convert integer to float
x = float(1)
#convert float to integer
y = int(2.8)
#convert integer to complex
z = complex(x)
print(x)
print(y)
print(z)

خروجی:

۱.۰
۲
(۱+0j)
تولید عدد تصادفی

زبان پایتون تابعی به نام ()random برای تولید اعداد تصادفی ندارد اما module ای به نام random دارد که می‌ از آن برای تولید اعداد تصادفی استفاده کنیم. ابتدا باید این module را import کرده و سپس از آن استفاده کنیم. در کد زیر می‌خواهیم یک عدد تصادفی بین ۱ و ۹ تولید کنیم:

import random
print(random.randrange(1,10))

خروجی این عدد در هر بار یک مقدار تصادفی بین ۱ و ۹ خواهد بود. در جلسات پایانی این دوره در مورد این module توضیحات بیشتری خواهیم داد.

منبع: https://bit.ly/2YRj3kl

• Date - آذر ۲۱, ۱۳۹۸
• Author - کارادمی
• Tag - آموزش, برنامه نویسی, بک اند, پایتون, وب
• Categories - اخبار کارادمی

روی سخن نویسنده این مقاله با برنامه نویسان full stack است که در فرآیند توسعه نزم افزارهای وب با هر دو فرآیند back-end و front-end روبرو هستند. اکثر این برنامه نویسان برای چگونگی مدیریت برنامه نویسی هم زمان back-end و front-end هیچ برنامه مشخصی ندارند که در نهایت وقت زیادی را برای انجام کارهای تکراری ناخواسته تلف می‌کنند.
صحبت در مورد شناخت و توانایی انجام هر دو طرف فناوری نیست، بلکه مربوط به نحوه مدیریت کارهای توسعه پروژه توسط شماست. در مورد داشتن یک رویکرد متعادل و منظم برای هماهنگی کارهای back-end و front-end و رهایی از امور اضافی و استرس زا.

اول طراحی کنید

“اگر به من شش ساعت فرصت دهید تا یک درخت را خرد کنم، چهار ساعت اول را برای تیز کردن تبر صرف خواهم کرد.” آبراهام لینکولن
مهم نیست که برنامه شما چقدر ساده یا پیچیده باشد، یک صفحه یا چند صفحه، همیشه اول برای UI و تعامل سطح بالای برنامه خود یک طرح آماده کنید. اگر قبل از شروع پروژه، طرح را تهیه نکنید، خود را مرتبا درگیر رنگ و پیکسل هر یک از مؤلفه‌های UI می‌کنید تا به یک احساس رضایت برسید و واقعیت این است که شما هرگز از رابط کاربری خود راضی نخواهید شد! این کار سرعت برنامه نویسی شما را به شدت کاهش می‌دهد و همچنین ذهن شما را دچار استرس می‌کند.
برای طراحی UI و درک تعامل بین مؤلفه‌های مختلف آن می‌توانید از ابزارهایی مانند Adobe XD یا Sketch استفاده کنید.

بپرسید بپرسید بپرسید!

می‌خواهید برای مشتریان خود پروژه بنویسید؟ با آنها جلسه کاملی داشته باشید، در مورد علایق، برنامه‌ها، الگوی‌های طراحی مختلفی که باید انجام شود. درباره لوگو، رنگها و … بحث کنید. سعی کنید نیازهای کاربر نهایی را کاملا درک کنید تا در ذهنتان شخصیتی از کاربرتان طراحی کنید.
تا زمان تصویب طراح اولیه توسط مشتری، برنامه نویسی front-end را شروع نکنید.
پروژه را بر این اساس برنامه ریزی کرده و به آن بچسبید و در نقاط عطف، ارتباط مستقیمی با مشتری خود داشته باشید.

رویکرد افزایشی داشته باشید

فرض کنید می‌خواهید یک برنامه مدیریت کتابخانه بر روی وب بسازید، برنامه اصلی را به تعدادی زیر برنامه تقسیم کنید. ابتدا آن زیر برنامه‌ها را پیاده سازی کنید، UI آنها را بسازید و قبل از انتقال به برنامه اصلی، آن را کاملاً تست کنید.
بیایید فرض کنیم ثبت نام و ورود کاربر، یکی از زیر برنامه‌ها است. ابتدا با استفاده از تمام اجزای لازم HTML مانند فرم‌ها یا برچسب‌های ورودی، که برای ورودی کاربران لازم است، بدون هیچگونه Style CSS فرم خود را ایجاد کنید. اکنون عملکردهای برنامه‌های میانی و توابع back-end را پیاده سازی کنید و این برنامه را برای ورودی‌ها و پاسخ‎های مربوطه آزمایش کنید. در آخر، کامپوننت‌های UI خود را کاملاً با استفاده از مثلا CSS طراحی کنید. حال این کار را برای هر زیر برنامه به صورت پایین به بالا تکرار کنید (در ادغام این کارها با پروژه اصلی بسیار دقت کنید) تا زمانی که یک برنامه کامل بسازید.

از ابزارها استفاده کنید

اگر به عنوان مثال در حال ساختن API هستید، از ابزار تست پروژه مانند Postman برای بررسی request/response HTTP‌ها استفاده کنید تا بتوانید به جای سایر کارها، اول بر صحت API خود تمرکز کنید.
اگر اول بخش front-end را توسعه می‌دهید، می‌توانید برای استفاده از داده‌های ساختگی به جای داده‌های واقعی، از داده‌های متنی ساختگی مانند “lorem ipsum” استفاده کنید، که بعدا هنگام شروع کار با back-end این داده‌ها را با بانک اطلاعاتی واقعی خود تعویض کنید.

ترجمه بر اساس:

“Common mistakes in web development” by Neel Vikmani @ Codeburst

منبع: https://bit.ly/2NP90rY

• Date - آبان ۲۵, ۱۳۹۸
• Author - کارادمی
• Tag - برنامه نویسی, بک اند, توسعه وب, فرانت اند, وب
• Categories - اخبار کارادمی